Persoonlijk
Voor de diagnose
De eerste keer dat ik te horen krijg dat ik twee versleten heupen heb is bij een bezoek aan Orthopedie Mediferia. Maar dit is niet de eerste keer dat ik bij een orthopeed kom met klachten.
In 2007 ga ik naar Zwitserland en merk daar dat ik bij lange wandelingen vreselijk last van mijn linkerbeen krijg. Na een dag rust gaat het dan wel weer, maar soms weet ik in de bus niet meer hoe ik moet zitten en aan het eind van de wandeling (soms van 7 uur) kom ik werkelijk kapot aan. Dus ik ga naar de dokter en vandaar naar het ziekenhuis voor een röntgenfoto. Ik weet nu niet eens meer wat daaruit is gekomen, maar waarschijnlijk dat ze het niet weten. Ze hebben zowel foto's van mijn rug als van mijn heupen gemaakt. Ik krijg daarna fysiotherapie, maar dat helpt maar eventjes.
In 2009 zijn we op vakantie in Italië en loop ik toch wel erg slecht. Ook kan ik niet meer op mijn zij slapen omdat ik mijn knieën niet meer tegen elkaar aan kan leggen. Ik ga dus weer naar de orthopeed in het Diakonessenhuis voor foto's en een diagnose. Ik begrijp dat ik geen slijtage heb (meer dan normaal), maar steile heupen (wat dat ook mag zijn). Op aanraden van een reisgenoot en goedkeuring van de dokter probeer ik een kuur van een paar weken met diclofenac - als het een ontsteking is wordt die hopelijk geremd, en is misschien het probleem voorbij. Die twee weken ben ik helemaal pijnvrij, en kan ik weer in elke houding slapen. Heerlijk! Maar als ik stop dan voel ik mijn spieren binnen de kortste keren weer verkrampen. Ik merk dat als ik elke anderhalve dag een pilletje van 25 mg neem (150 mg is de toegestane dagelijkse dosis) ik pijnvrij blijf. Dus met toestemming van de huisarts hou ik deze lage dosis aan. Na verloop van tijd heb ik echter steeds meer nodig, tot ik in het voorjaar van 2011 op de maximale dosis zit. En het probleem wordt steeds erger - de pijnstiller lijkt niet te werken. Ik probeer het ook eens zonder, en dat lukt wel, alleen loop ik dan helemaal raar (waggel). Het werd te erg en daarom ga ik naar Mediferia: ze helpen je daar razendsnel, en je krijgt een MRI. Misschien is daar wel op te zien wat ik heb. Want het was geen slijtage toch?
Na de diagnose: en dan
Dus wel. De weken erna zat ik in een dal. Als je als 51-jarige al zulke heupen hebt en vanaf nu met een stok moet lopen - geen vakanties in Zwitserland meer, geen stedentrips, wat is er nog. Gelukkig heb ik zittend werk, hoewel het lopen in het UMC ook al veel last geeft. En Hans (mijn partner) begint op internet te zoeken naar informatie en kan het alleen nog over heupen hebben. Daar wordt ik ook niet vrolijker van - ik moet het toch zo lang mogelijk uitzingen zei de dokter.
Eerst een weekje vakantie, de laatste week van augustus. Hans kan niet mee, dus ik ga met zoonlief met de fiets in de trein naar Noordwijkerhout, waar een paar dagen later nog een vriendje komt logeren. De hele zomer was pet, en deze week is niet veel beter. Af en toe is het tussen de buien droog, en op een halve dag zon zijn we naar het strand in Zandvoort geweest. Nog steeds erg koud, dus zwemmen in zee lokt niet erg. De jongens vermaken zich meest op de laptop of met een opblaasbootje op een meertje, en ik ga elke dag een eind fietsen. De jongens hebben het niet over heupen en dat zorgt ervoor dat ik tot rust kom en me ermee kan verzoenen.
Na terugkomst ga ik naar de huisarts die me adviseert te proberen nog 8 jaar zo door te gaan, tot mijn 60e.
Omdat ik de tijd heb tot m'n 60e ga ik pas een paar weken later voor de röntgenfoto, eind september. Ondertussen heb ik meer tijd voor bezinning, heb zo 5 overwegingen om niet tot mijn 60e te wachten:
Opereren dus, maar waar?
Welk argument is er nog om te wachten? Bij het volgende bezoek aan de huisarts om de röntgen te bespreken geef ik deze overwegingen en is ze het met me eens dat ik de procedure voor een operatie moet starten. De radioloog heeft een verslag gestuurd van de foto waarop hij aangeeft duidelijk slijtage te zien en aantasting van het bot links, dus nu wel. Ik vraag me nog steeds af of de foto van 2 jaar geleden wel goed is genomen, en of daarop echt geen slijtage te zien was. Per slot had ik er toen al jaren klachten van. Dus: afspraak met de orthopeed in het Diak. Ondanks dat ik in het UMC werk wil ik daar niet geholpen worden, ongeacht hoe goed de orthopeden zouden kunnen zijn. Het is het grootste ziekenhuis van Nederland, waardoor ik het gevoel heb dat de kans op besmetting met een multi-resistente bacterie (de ziekhuisbacterie) groter is dan in een kleiner ziekenhuis zoals het Diak.
Over het redelijk korte gesprek in het Diak ben ik niet tevreden; ook niet over de stugge communicatie met deze orthopeed, en ook over de uitleg over resurfacing. Vooral Hans gaat verder zoeken naar meer informatie, en heb ik afspraken gemaakt met artsen die ik kon vinden die deze ingreep nog wel deden. Dat waren orthopeden in Amstelveen, Den Bosch en Delft. Waarom zoveel? Wel, de eerste in Den Bosch, die goed bekend stond, had een enorme wachtlijst en daar kon ik pas eind december terecht voor een eerste gesprek. Dus heb ik er nog een paar gezocht en gevonden bij wie ik eerder terecht kon. Van de huisarts kreeg ik voor alle orthopeden een verwijsbrief, en een compliment voor alle grondigheid. Ondertussen had Hans een autoriteit op het gebied van de BHR gevonden, niet zover weg: in België. Op internet staan verschillende interviews met hem waarin hij veel informatie geeft over alle soorten heupprothesen. Op zijn website staan ook verschillende onderzoeken die hij hiernaar heeft gedaan, en in de loop van de tijd heeft hij een enorme ervaring opgebouwd. Hij is dan ook een docter dokter, met inmiddels ruim 6000 heupoperaties ervaring (van verschillende prothesen). Op de website van zijn kliniek is ook een contactformulier, waarbij je rontgenfoto's kan opsturen ter beoordeling door deze dokter De Smet. Beter dan een wachtlijst van 5 weken! Dus dat ook gedaan. Daarbij wordt in Belgie in de veehouderij niet zoveel antibiotica preventief toegediend als in Nederland, wat de kans op besmetting met een multiresistente bacterie in Belgie ook kleiner maakt naar mijn idee. Later hoor ik dat ze in België zoveel meer antibiotica aan mensen geven, dat ze daar nog meer last van MRSA hebben... nou ja.
In de tussentijd hadden we de informatie op internet nog uitvoeriger bekeken, en waren we erachter dat ervaring een grote rol speelt. Of een heup lang meegaat hangt vooral af van of deze goed geplaatst is, een minieme afwijking kan al grote slijtage veroorzaken. En bij bijvoorbeeld metaal op metaal, zoals een resurfacing, komen er dan metaaldeeltjes vrij, waarop je immuunsysteem reageert waardoor er rond die deeltjes botaantasting plaatsvindt. Dus ben je dan nog verder van huis en moet je hopen dat er nog genoeg bot over is om een nieuwe te plaatsen. Volgens De Smet is het nodig eerst ervaring op te doen onder begeleiding met zo'n 200 operaties voordat je als dokter voldoende ervaring hebt om ze goed te plaatsen. Een aantal klinieken in Nederland zijn gewoon maar begonnen met de resurfacing, waardoor er een relatief groot aantal niet goed geplaatst zijn en problemen hebben gegeven. Vervolgens heeft de gezondheidsraad een negatief advies gegeven over deze prothese en durven veel orthopeden hun handen daar niet meer aan te branden. Ook in verband met mogelijke schadeclaims. Hetzelfde probleem met keramiek op keramiek: er is een zwak type geweest dat bij slechte plaatsing snel barstte, en hoewel er nu heel andere en sterkere types worden gebruikt durft men daar in NL ook niet goed aan. Tevens heb je voor elk type (en merk) heup weer een heel ander arsenaal aan apparatuur nodig om te plaatsen, en het lijkt erop dat elk ziekenhuis vasthoudt aan 1 type, waar de apparatuur voor aanwezig is en ook veel ervaring mee is. Dat is dan wel meestal keramiek op kunststof. Kunststof heeft echter hetzelfde nadeel als metaal: slijtagedeeltjes zorgen ervoor dat je botten worden aangetast, en over het algemeen zijn ze met 20 jaar of eerder versleten. Dat is voor de meeste ouwetjes met versleten heupen ruim genoeg, maar ik hoop toch iets langer mee te gaan. Volgens De Smet is de huidige generatie keramiek op keramiek zo sterk dat het in theorie (in het laboratorium) 1000 jaar meegaat, en het dus in principe je hele leven kan blijven zitten. Ook vindt hij dat je eerst de patient moet bekijken en dan de juiste prothese moet kiezen, en niet moet uitgaan van de lokaal beschikbare prothesen. Ik vind het ook vreemd dat ik moet gaan shoppen voor de prothese die het beste bij mij past en dan zelf moet uitvinden in welk ziekenhuis dat dan geplaatst kan worden.
Heerlijk trouwens dat we nadat we De Smet een email met informatie hadden gestuurd met verzoek tot advies we al binnen enkele dagen antwoord kregen, kort en bondig maar duidelijk. "Met uw heupen zou ik kiezen voor keramiek op keramiek, die hebben we tegenwoordig ook in grote bolmaten zoals resurfacing, van 40, 44 en zelfs 48 mm grootte." ondertekend met Koen de Smet. Meer was het niet, en er stond niet bij waarom ik geen resurfacing kon krijgen, maar dat wist ik eigenlijk al. In een volgende email, toen ik advies vroeg over 1 of 2 heupen tegelijkertijd, zei hij dat hij zeker zou gaan voor twee tegelijk, in verband met de revalidatie, en dat ik me als ik dat wilde al kon opgeven voor een operatie. Dat van die revalidatie leek me heel valide, omdat de stand van de heupen licht aangepast wordt en het andere been (rechts, men zou eerst het slechtste been, het linkerbeen, willen opereren) ook dusdanig slecht was dat ik moeite zou hebben goed te lopen met maar 1 nieuwe heup. Ondertussen was het alweer eind november, maar we besloten ondanks de verzekeringsperikelen dit gewoon te doen. Ik maakte een afspraak voor een consult en meteen de operatie. Dat zou eigenlijk wel even duren, maar gelukkig was er iemand uitgevallen en konden we half januari langskomen, en 1 februari 2012 worden geopereerd. Voor de zekerheid hebben we de afspraak (voor operatie) bij het Amstelland nog even laten staan, maar die in Utrecht afgezegd. Omdat we steeds meer vertrouwen kregen in De Smet, en we daar ook al ingepland waren, hebben we de laatste afspraak met de dokter uit Den Bosch, vlak voor Kerst, ook afgezegd. Vooral omdat de operatie daar nog weer een tijd daarna zou plaatsvinden en dat allemaal veel te lang ging duren. Achteraf heb ik nog wel gelezen dat deze dokter (Bom) een leerling is geweest van dokter De Smet (voor wat betreft resurfacing in ieder geval). Mijn enige bezwaar tegen deze orthopeed was op dat moment ook de lange wachttijd.
Het gesprek bij de orthopeed van het orthopedium, half december, was niet bevredigend. Deze wilde niet bilateraal opereren en eigenlijk niet keramiek op keramiek, maar op kunststof gebruiken. En geen grotere bol dan 36 mm.
Na wat meer intern beraad, hebben we definitief voor De Smet gekozen, ook in het geval we dat zelf moesten betalen. En de operatie in het Amstelland ook afgezegd. Het argument van de besmette patienten van De Smet dat daar werd gegeven vonden we weinig waardevol: dat risico is er altijd, en als je veel operaties doet zullen er relatief ook meer patienten besmet raken. Dus het zegt pas wat als je de percentages vergelijkt. Het Amstelland ziekenhuis let wel heel goed op besmetting, en hun percentage is inderdaad laag.
Voor de operatie
Bewegen Ondertussen heb ik het advies van meerdere doktoren ter harte genomen en ben elk weekend gaan fietsen, en sinds ik erachter kwam dat bij het zwembad bij mijn werk dat in verbouwing zit een tijdelijk wedstrijdbad is geplaatst, zwem ik ook minstens 1x per week.
Allemaal laatste dingen. Laatste zwemmen: donderdag, laatste pijnstiller: vrijdag, laatste keer op de fiets: zondag. Laatste keer op mijn werk: zaterdag (!). Plantjes op mijn werk water (au, 5x met 5 liter gieter heen en weer vanaf het lab), vissen voer, sleutel voor de buren neerleggen, de afwas doen (au, toch even moeten staan). De buren zijn gelukkig de dierverzorgers van de aquaria van Biologie, dus dat komt helemaal goed. Dit weekend ook de was doen, alles maar dan ook alles schoon en opgevouwen in de kast zodat ze twee weken vooruit kunnen. Verder deed ik toch al niet veel meer in huis. Maandag laatate email afhandelen en alles zoveel mogelijk inpakken. Veel rusten tussendoor want alles doet zeer behalve zitten, en zelfs dat een beetje.
12 januari het eerste prettige gesprek in Gent met dokter De Smet. Heerlijk dat je met Google Earth en street view alles van te voren kunt verkennen! Zo vonden we een tramhalte vlakbij, en als je met street view dan de rails volgt tot je een tram ziet kun je zien welke lijn daar langskomt. Het is ruim 3 uur vanaf Utrecht CS naar station Gent St. Pieters (via Rotterdam en Antwerpen) en onze afspraak was om half 12, dus hebben we de trein van 6:02 uit Utrecht CS genomen. Mochten we ergens een aansluiting missen dan zijn we nog een uur te vroeg. Alles gaat naar wens en we zijn mooi op tijd. Om 1 uur zijn we weer terug op het station. Aangezien ik verwacht rond de operatie geen gelegenheid meer te hebben Gent in te gaan, maken we gebruik van de gelegenheid en nemen de tram naar het oude centrum. Daar eten we wat in een Marokkaans restaurant gevestigd in een smal historisch pand, maken een tochtje met de rondvaartboot, lopen een stukje het kasteel uit de 12e eeuw in, gebruiken nog ergens wat in een sjieke gelegenheid en kopen nog wat Belgische zoetigheid (o.a. Gentse neusjes, vreselijk zoet en helemaal niet lekker, maar ook heerlijke chocolade dingen). Opvalt dat het hier nog volop Kerst is: er staan overal nog kerstbomen, kerstmannen en andere kerstversiering, er is een kerstuitverkoop, best gezellig. Terug in Antwerpen blijkt onze aansluiting te zijn 'afgeschaft', oftewel rijdt niet en brengen we geruime tijd door in Cafe Royale. Mooi hoor!
In de weken tussen dit gesprek en de operatie rond ik alle bezigheden af, thuis en op mijn werk. Het weekend ervoor doe ik alle was zodat het gezin weer twee weken toekan. Met een beetje geluk ben ik weer terug tegen die tijd! Ik vind het moeilijk nadenken over de tijd na de operatie. Ik kan me geen voorstelling maken hoe ik zal zijn erna en er is natuurlijk altijd een kans dat het misloopt. Ik heb het gevoel alsof mijn leven op 1 februari ophoudt, daarna een zwart gat. Mensen vragen of ik er niet tegenop zie, maar ik probeer er gewoon niet aan te denken en te genieten van wat ik nog kan voor die tijd. Zoals mooie tochtjes fietsen. Iemand kijkt me aan en zegt: "En je bent nog zo vrolijk!". Moet ik dan gaan zitten somberen? Daar wordt het ook niet beter van. Ik heb gekozen voor de best mogelijke optie, meer kan ik niet doen en kniezen helpt niet. Elders heb ik al een beetje verteld hoe ik de laatse 5 dagen zonder medicijnen heb doorgebracht - steeds slechter dus. Tot overmaat van ramp wordt ik zondag ongesteld en maandag heb ik opeens een koortslip. Daar kan ik verder niets aan doen, dus het is niet anders
Ik zie een beetje op tegen de heenreis, en kan van de pijn de nacht ervoor slecht slapen. Uiteindelijk gaat het best goed en zijn we (alweer) een uur te vroeg in de kliniek. Hans met de bagage - de mijne en de zijne, want hij blijft ook een paar nachtjes - en ik heb de krukken mee. Ik oefen daar al een beetje mee, en het lukt al aardig, alleen bij het uitstappen in Gent raak ik uit balans en val achterover. Niet erg, maar dat geeft wel aan dat dit een vervelende hoge opstap is. Gelukkig is omhoog makkelijker dan naar beneden.
Naar het ziekenhuis
Op dinsdag 31 januari vroeg naar Gent. Gelukkig geen dag eerder, want toen staakten in Belgie zowel het openbaar vervoer als het ziekenhuispersoneel! In de kliniek vinden de voorbereidende onderzoeken plaats. Daarna inchecken in het ziekenhuis. We zijn echter best heel vroeg, dus eten tegenover het station bij het biologische eet- en theehuis nog een lekkere warme maaltijd (met echte vlaamse frieten en 'vegonaise', best lekker) en nemen dan de bus naar het zienhuis. We staan eerst helemaal verkeerd 20 min in de kou te wachten, en blijken dan een heel eind verderop de bus te moeten hebben (en ik loop al zo lastig). Gelukkig staat daar de bus al klaar en rijden we meteen weg.
Rond 4 uur zijn we in het ziekenhuis, een beetje onwennig. Moet ik op mijn bed gaan zitten? Al een pyama aandoen? Ik hoef pas vanaf middernacht niets meer te eten of te drinken. Een verpleger geeft me een standaard voor mijn krukken en een strenge les om ze daar altijd in te zetten, want als ze vallen kan ik er niet meer bij. Ik denk dat hij niet wist dat ik nu ook al niks van de grond kan oprapen, dus dat ik dat al wel bedacht had. Ik lig bij het raam met een mooi uitzicht o
p een Gents kerkje, dus geen klok meer nodig.
Om 5 uur komt de avondmaaltijd (brood met een broodbeleg dat ik niet lust, dus doe ik de suiker van de koffie er maar op. Hans blijft tot 8 uur, dan moeten alle bezoekers naar huis. Dan maar in pyama in bed en luisteren naar de muziek op de iPad. En natuurlijk allemaal wijze raad van de dames op de zaal dat ik me vooral niet druk moet maken om de operatie. 's Morgens iom half 8 opstaan en dan gaan douchen, dan ben ik een uur voor de operatie klaar. Helaas komen ze op dat moment al binnen dat ik me klaar moet maken voor de operatie en dat ik geen tijd meer heb om te douchen. Ik krijg nog een tabletje tegen de zenuwen, dat ik natuurlijk niet met water kan innemen, maar gelukkig is het er eentje om onder je tong te laten smelten. Gelukkig is Hans nog net op tijd komt om me nog even moed in te spreken, en dan wordt ik met mijn operatiehemdje aan weggereden.
Na de operatie ben ik snel misselijk maar gelukkig wel helemaal bij. Ik kan zelfs een boek lezen, wat een collega van mij twee weken na de operatie pas kon. Zolang ik blijf liggen gaat het goed, maar als ik rechtop ga zitten dan komt alles wat ik gegeten heb eruit en/of word ik licht in mijn hoofd. Ze hebben mijn bed 2x helemaal verschoond, want het is meteen veel en het komt met zo'n vaart dat zo'n kotsbakje niet veel helpt. Maar ik mag meteen de dag daarna al staan en een stapje lopen, aan een looprekje. Pas zaterdag eet ik voor het eerst weer een hele maaltijd. Dokter De Smet komt de dag na de operatie en de dag daarna 's morgens persoonlijk informeren hoe het gaat. Hij komt in - naar ik me herinner - een noorse trui met een bodywarmer (het is koud buiten), niet helemaal zoals we dat in Nederland van de dokter gewend zijn, wel zo ontspannen.
In het ziekenhuis, na de operatie
de dagelijkse gang van zaken in het ziekenhuis:
- tussen 5 en 6 uur medicijnronde - voor mij biofenac en bruistablet 500 mg paracetamol
- half acht wakker maken en wassen
- half negen ontbijt
- ergens op de dag de kinesiste
- twaalf uur middageten (warm), met een formulier om aan te geven wat je de volgende dag wilt eten (alledrie de maaltijden)
- drie uur een ronde medicijnen - voor mij biofenac, en een spuitje met anti-stollingsmiddel (mag ik thuis zelf doen, in buikvet)
- vijf uur avondeten (brood)
- zeven uur medicijnen - voor mij slaappil en een bruistablet 500 mg paracetamol
In het begin kreeg ik nog een tabletje onder mijn tong, om rustig van te worden. De bruistabletten heb ik maar 1 of 2 keer genomen, maar verder heb ik geen pijnstillers meer nodig. Ook de morfine die ik via het pompje kon nemen heb ik maar 1x gebruikt. De slaappil vond ik wel fijn, je wordt er wat suffig van en slaapt makkelijk in, maar als je midden in de nacht (bijvoorbeeld omdat een andere patiënt geholpen moet worden) toch wakker wordt, blijf je toch weer wakker. Ik slaap meestal in met een selectie van rustige liedjes via mijn iPad. Tot en met zaterdag blijf ik met een looprekje lopen, wel steeds handiger, en op zondag ga ik oefenen met de krukken. Dat had zaterdag al gemogen, maar de afspraak liep even mis. Met de krukken op zondag oefenen we meteen al de trap. We, dat zijn ik met de kinesiste, zoals ze de fysiotherapeute noemen in Gent. Vanaf de eerste dag krijg ik al fysiotherapie, met een band onder mijn knie aan een katrol boven mijn bed, waarmee ik mijn knie omhoog kan trekken. De eerste dag alleen omhoog en omlaag, de tweede dag moet ik mijn benen proberen te strekken, en later ook mijn tenen proberen naar boven te laten wijzen (spieren oprekken). Nog een dag ofzo later mag ik ook oefenen met mijn benen gestrekt laag boven het bed te houden (een voor een) en naar buiten te bewegen. Die vrijdag zijn de andere 3 patienten op mijn kamer naar huis gegaan, en ik ben tot maandag 11 uur helemaal alleen. Dat geeft me in het weekend de tijd en de ruimte om te oefenen met aan- en uitkleden, met behulp van het rekje of de stokken midden in de kamer. Je moet wat als je niet kunt bukken, en het lukt me (onder)broeken aan en uit te krijgen. Sokken lukt niet, zelfs niet met de sokkenhulp die ik heb meegenomen, vanwege de steunkousen die ik ook aan moet. Na het weekend heb ik voor de broeken niet meer de hele kamer nodig maar lukt me dat in de wasruimte. Naar de wc gaan is ook een hele operatie. De eerste dag op de ondersteek (1x), daarna op de ondersteek op een stoel (ook 1x) en daarna op de wc (gelukkig). In het begin heb ik helaas iets meer ondergoed nodig. Pas als ik rechtop ga zitten voel ik hoe nodig ik eigenlijk naar de wc moet, en dan moet ik bellen voor iemand die mij helpt te gaan staan. Dan moet ik het eind naar de wc strompelen, en voor ik me daar heb omgedraaid en voorzichtig ben gaan zitten is het vaak net te laat. Maar dat gaat steeds beter, ik loop sneller, kan zelf van het bed opstaan en wat later ook weer van de wc opstaan, en ik denk er natuurlijk snel aan om gewoon elke 2 uur naar de wc te gaan.
Donderdag gaat Hans naar huis, hij is dus twee nachten in het hotel gebleven. Een klein hotel waar nog 3 andere gasten zitten die ook allemaal een partner hebben voor een heupoperatie, bij een andere dokter of zelfs een ander ziekenhuis, maar wel allemaal uit Nederland. Gelukkig begint het pas vrijdag te sneeuwen en ligt het treinverkeer in Nederland de hele vrijdag en zaterdag plat. De week erna blijft de NS met een beperkte dienstregeling rijden, mede daarom besluiten we dat ik niet op woensdag maar op donderdag (na 8 dagen) naar huis kom.
Thuisreis
Er ligt nog wel sneeuw overal en het vriest nog, dus we besluiten het ons (mij) zo makkelijk mogelijk te maken. Hans is er al vroeg, dus kunnen we al 's morgens vertrekken. Ik op krukken en Hans met mijn koffer. We laten ons halen door een taxi, die ons naar het Station brengt. In en uit de taxi stappen valt reuze mee! Het is een ruime auto en de stoelbekleding glad (leer?). Aangekomen op het station lukt het me met stokken dr trap naar het perron op te komen en de trein komt al snel. Het is het eindstation dus er is tijd genoeg om in te stappen, maar het gaat allemaal goed. We hebben eersteklas kaartjes dus ik kan ruim zitten. In Antwerpen gaat het ook goed. Het lukt me om met de roltrap te gaan, maar er is ook een lift. We lopen naar het einde van het perron om in de eerste klas te gaan zitten (vlak achtert de locomotief) maar dan blijkt de trein de andere kant op te rijden dan we dachten, dus gaan we toch maar 2e klas zitten. Dat gaat allemaal ook goed. In de trein ga ik af en toe wel even staan, omdat lang zitten heel vervelend voelt. Maar dat kan makkelijk. In Rotterdam moeten we met de goederenlift naar een smalle gang om naar een ander perron te komen, en we lopen de gang nog even uit naar buiten (we hebben nog even tijd). Het dooit maar er ligt behoorlijk wat sneeuw, het is niet zo guur als ik had gevreesd maar echt fijn weer is het nog niet. De trein naar Utrecht vertrekt ook weer op tijd. In Utrecht moeten we naar de taxi lopen, dat is nog even een gedoe want ook hier is alles in verbouwing. Ik moet dwars door een stroom schoolkinderen naar de lift; Hans gaat schuin voor mij lopen en fungeert als een soort golfbreker om te zorgen dat ik niet omver wordt gelopen. Ik loop nog niet zo snel. De taxi's staan midden op het busstation, en ik moet oversteken over een baan waar veel bussen met een behoorlijke vaart passeren. Gelukkig wil de taxi wel even voorrijden, en kan ik zo instappen. Thuis lekker op de bank liggen, die Hans met bedverhogers heel hoog heeft gemaakt, en ik ben weer lekker thuis. En niet eens al te vermoeid.
Revalidatie
Ik ben zo druk bezig geweest met de draad weer op te pakken dat ik geen tijd heb genomen om dit gestructureerd op te schrijven. Toch een poging. In het ziekenhuis is de revalidatie al begonnen, en ik vraag ook om een aantal oefeningen die ik thuis zonder hulpmiddelen kan doen. Dokter De Smet heeft ook een soort recept geschreven voor 20x kinesiebehandelingen, maar geeft ook aan dat dat niet hoeft als ik denk dat ik het zelf kan doen. Hans probeert deze 20 behandelingen te krijgen, te starten op de dag nadat ik terugkom, maar dat kan pas een week later, en ook niet elke dag, maar hooguit 2x per week, dat is hier normaal. In Belgie, zo verzekert de kinesiste uit het ziekenhuis mij, zou er meteen een afspraak zijn voor de volgende dag en de opeenvolgende dagen erna. Maar goed, als de fysiotherapeut dan komt (aan huis, want ik kan nog niet zover lopen) dan heeft hij moeite met het bedenken van oefeningen voor mij, want hij heeft nooit iemand gehad die bilateraal is geholpen. Sowieso heeft hij maar 3 tot 4 heuppatienten per jaar. Samen verzinnen we hoe ik de oefeningen kan doen op een voor mij geschikte manier, dus niet door op het ene been te staan en met het andere te zwaaien, maar bijvoorbeeld liggend of zittend. Eigenlijk heb ik er weinig aan. Een week later ga ik voor het eerst op de hometrainer, en weer moet ik zelf bedenken hoe ik daarop klim. Gelukkig kan hij wel aanwijzingen geven hoeveel ik elke dag moet doen, al doe ik al snel toch weer ietsje meer. Kijk trouwens hier voor de kleine mijlpaaltjes.Vanaf dat ik thuiskom ga ik toch buiten wandelen, ondanks dat er sneeuw op straat ligt. Het is gelukkig nogal rul, en zondag (donderdag kwam ik thuis) begint het flink te dooien en maandag is alles wel weg. Ik maak steeds langere wandelingetjes, en als de rest van de haakjes eruit kunnen, na 16 dagen, loop ik zelf naar het gezondheidscentrum. Wat later loop ik ook zelf daarnaartoe voor de fysiotherapie, die ik nu 1x per week doe, in een ruimte met allemaal fitnessapparaten. Als ik 14 maart in Gent weer helemaal in orde wordt bevonden, ga ik meteen ook weer fietsen. En ik fiets weer naar het zwembad, waar ik meteen weer net zover zwem als eerst, en vrij snel alweer ook net zo snel. Ik wil nog sneller, namelijk net zo snel als vroeger voor ik last van mijn heupen kreeg, maar dat plan wordt gedwarsbis en dat oomd door ontstoken littekens. Ik neem 2 weken bijna volledige rust, tot ik te horen krijg dat er niks aan de hand is op 16 april. Ik doe nog een weekje niet te extreem en wacht zeker nog even met zwemmen, maar ben wel van plan na een week weer echt te oefenen.