Bewegen voor de operatie

Ondertussen heb ik het advies van meerdere doktoren ter harte genomen en ben elk weekend gaan fietsen, en sinds ik erachter kwam dat bij het zwembad bij mijn werk dat in verbouwing zit een tijdelijk wedstrijdbad is geplaatst, zwem ik ook minstens 1x per week.

Fietsen

In de herfstvakantie koop ik een kilometerteller en ik zie dat ik elke week - op mijn transportfiets, gemiddeld 14 km per uur - ruim de 100 km haal. Sowieso 40 km voor 5x naar mijn werk heen en weer fietsen, maar de tochtjes op zaterdag en zondag worden ook steeds langer. En het is prachtig weer, er zijn al die tijd maar twee weekenden met teveel regen, die ik door de weeks probeer in te halen. Een keer mist het zo erg dat ik op de Lekdijk de Lek niet meer kan zien (zicht 50 - 70 m) en ik in Houten, 10 min van huis, tot twee keer toe verdwaal. Met zoonlief op een zonnige najaarsdag een mooie tocht gemaakt langs de Lek van 46 km, half januari ook ten zuiden van Utrecht nog een van 56 km en precies een week voor de operatie fiets ik nog 77 km in noordelijke richting. Ik ken nu heel veel mooie routes die ik graag bij zomerdag nog eens zou bekijken. Zaterdag voor de operatie fiets ik voor het laatst een tochtje maar dat is maar 20 km. En zondag fiets ik voor het allerlaatst om met mijn dochter te gaan uit eten. Ik mag sinds vrijdag geen pijnstillers meer nemen en het op- en afstappen wordt te pijnlijk.

Zwemmen

Ik probeer bij het zwemmen net als vroeger een kilometer te zwemmen. De eerste keer moet ik het na 600 m opgeven vanwege kramp en vermoeidheid, maar het gaat steeds beter. Al snel (school)zwem ik weer de kilometer, nu niet in 34 min zoals vroeger maar eerst in 55, dan 50, dan 45 min. Aankleden (sokken en broek aandoen, vooral sokken over klamme voeten) kost veel moeite en er is maar 1 gezamenlijke kleedkamer voor de dames Ik wacht daarom meestal tot iedereen weg is (het is een uur baantjestrekken) voor ik me ga aankleden en blijf tot op het laatst doorzwemmen. Zodoende zwem ik op het laatst vaak 1100 m. De laatste keer op donderdag voor de operatie; vrijdag is er een borrel (voor mijn gevoel een afscheidsborrel) op mijn werk en ben ik sowieso bang dat het me niet meer zal lukken me aan te kleden.

Fysiotherapie

Fysiotherapie is geen succes. In september kom ik bij de fysiotherapeute die me een aantal oefeningen geeft die ik niet kan uitvoeren. Zoals leunen aan het aanrecht, op een been staan en het andere naar buiten zwaaien. Te zwaar voor het standbeen. We houden het erop dat mijn gefiets en gezwem genoeg moet zijn. Eind december wijst mijn manuele therapeut op een pre-operatieve therapie die gegeven wordt voor mensen die een THP krijgen. De eerste keer dat het kan is 10 januari, twee dagen voor mijn bezoek aan De Smet. Het is in de fitnessruimte en ik mag een aantal oefeningen doen die voor het merendeel zeer pijnlijk zijn. Hij is de eerste therapeut die mij aan het huilen krijgt. Als laatste oefening krijg ik een opstapje waaar ik op en af moet stappen. Tamelijk onzinnig, en pijnlijk, want omdat hij niet op tijd was was ik teruggegaan naar de praktijk omdat ik onzeker was of ik de locatie goed had begrepen, en zodoende al 3x een flinke trap beklommen (met pijn en moeite) afgezien nog van het feit dat we in huis een trap hebben die ik minstens 1x per dag beklim. Hierna schei ik ermee uit. De Smet, 2 dagen later, zegt ook dat ik niks moet doen dat pijn doet, en dat ik al zo erg ben versleten dat er niet veel meer te doen valt, en dat het zwemmen en fietsen van mij goed genoeg is. Ik ben dus niet meer teruggeweest bij deze therapie.

Ook in de vakantie

De eerste week van januari hadden we een al in de zomer geplande vakantie in Centerparcs De Eemhof. Tegen die tijd was het wel duidelijk dat het zo echt niet langer meer kon. De eerste dag bij aankomst had ik geen energie meer over en heb me bij het lopend buffet laten verrassen door mijn dochter zodat ik kon blijven zitten. Hans kon er weer niet bij zijn; 1 febr moest er iets af zijn en hij voorzag veel tijd kwijt te zijn door mijn invaliditeit. Een paar keer heb ik hier wat rondjes gezwommen in het golfslagbad (niet een echt succes) en 1 dag ben ik tegen een straffe wind in maar met zon naar Almere-haven gefietst langs een dodelijk saaie dijkweg. Maar het voelde wel goed toen ik uitrekende dat dat een tochtje van 44 km was geweest. Iedereen denkt trouwens dat ik naar een ver land op vakantie ben geweest: van al dat buiten fietsen en het redelijk mooie najaar heb ik een lekker kleurtje overgehouden.