Operatie
De operatie staat gepland op woensdag 1 februari 2012 om 9:30, en om 16:00 uur op de dinsdag ervoor checken we in. Op naar het ziekenhuis dan. Ik hoef pas vanaf middernacht niets meer te eten of te drinken. Een verpleger geeft me een standaard voor mijn krukken en een strenge les om ze daar altijd in te zetten, want als ze vallen kan ik er niet meer bij. Ik denk dat hij niet wist dat ik nu ook al niks van de grond kan oprapen, dus dat ik dat al wel bedacht had. Om 5 uur komt de avondmaaltijd. Hans blijft tot 8 uur, dan moeten alle bezoekers naar huis. Daarna ga ik douchen met betadine-zeep, eerste tubetje voor het bovenlijf, tweede voor de benen, derde voor het onderlijf. Het geeft oranje schuim, en je moet wachten tot het wit wordt voor je het afspoelt. Ik heb wel een krukje nodig, want zolang kan ik niet staan en ik kan ook niet bij mijn voeten. Eerst wilde ik Hans of een verpleegster vragen om mijn voeten te wassen, maar uiteindelijk lukte het toch zelf. De laatste keer dat dit hoeft. Nou ja, en morgenochtend nog een keer. Dan maar in pyama in bed en luisteren naar de muziek op de iPad. En natuurlijk allemaal wijze raad van de dames op de zaal dat ik me vooral niet druk moet maken om de operatie.
's Morgens wil ik om half 8 opstaan en dan gaan douchen, dan ben ik een uur voor de operatie klaar. Helaas komen ze op dat moment al binnen dat ik me klaar moet maken voor de operatie en dat ik geen tijd meer heb om te douchen. Ik krijg nog een tabletje tegen de zenuwen, dat ik natuurlijk niet met water kan innemen, maar gelukkig is het er eentje om onder je tong te laten smelten. Gelukkig is Hans nog net op tijd komt om me nog even moed in te spreken, en dan wordt ik met mijn operatiehemdje aan weggereden.
Ik herinner me een ruimte met blauw licht, later vond ik uit dat dit komt door iets blauw getint glas (plakplastic?) van de ramen. Daarna wordt de patiënte die ze ervoor moeten opereren (ik ben tweede) binnengereden en voor mij gezet, onder gemopper dat ze er eerder had moeten zijn. Misschien was die ook nog aan het douchen. Dan wordt ik op een bankje gezet voor een ruggeprik. Dat doet verdomde pijn, alsof er iemand met z'n knie hard rechts naast mijn ruggegraat in mijn rug zit te duwen. Ik weet nog dat ik zei dat het zeer deed en dat ik dacht dat ik onderuit zou gaan, en ik kan me een man herinneren die even een kapje over mijn neus en mond houdt. Vervolgens kom ik bij en lig ik op mijn linkerzij omdat ze nog een ruggeprik willen geven. Het doet erg pijn want ze hebben mijn benen met de knieën tegen elkaar gelegd, maar dat doet vreselijk pijn, die beweging kan ik al een jaar niet maken en ik zeg dat ze er een kussen tussen moeten doe. Dat doen ze en verder weet ik niks meer...
Oh ja, ik herinner me een plafond met lampen en dingen aan scharnierarmen, dat zal wel de operatieruimte zijn geweest, maar ik ben te duf om me dat te realiseren.
...
Als ik weer bijkom lig ik in de ruimte met blauw licht en ik vraag: "Is het gedaan?" "Ja, het is gedaan." Het is goed en even later word ik naar de zaal teruggereden. Het is dan alweer kwart over drie! Terug op de zaal krijg ik zuurstof, en in elke hand een infuus. Links zit een buisje waarin een zakje vocht en een zakje met antibiotica uitkomen.
In mijn rechterhand zit er ook een voor de pijnstiller, deze is er ook al vrij snel weer uit. In het begin hangt er ook een ding met een knopje om eventueel de dosis pijnstiller te verhogen als dat nodig is. Ik heb ook nog een katheter - maar daar heb ik allemaal geen last van. De zuurstof vind ik wel fijn want ik ben best kortademig. In het infuus rechts zit ook nog een plek waar ze extra iets kunnen injecteren, bijvoorbeeld antistollingsmiddel. Dat maakt wel dat als ik mijn hand beweeg ik af en toe daarmee achter een buisje blijf hangen en even in de knoop zit.
Ik ben moe, slaperig maar wel helder. 's Avonds (5 uur) komt het avondeten en de zuster smeert 3 boterhammen met chocopasta voor me, die ik volgens mij allemaal heb opgegeten. Ik mag zelfs even gaan zitten, en geef dan al het eten weer op. Ik wil snel weer liggen want ik ben wel licht in mijn hoofd...
Dokter De Smet komt de dag na de operatie 's morgens langs en vertelt dat het allemaal goed is gegaan, dat de operatie 2 uur heeft geduurd, dat er rechts een klein barstje in mijn bot was ontstaan en hij daarom een draadje om het bot heeft gewikkeld en dat ik daar verder geen last van zou hebben. Ik krijg ook een verslag van de operatie. Hier staat echter niet op dat er een barstje was en hij dat draadje heeft gebruikt. Ook de tweede dag na de operatie komt hij 's morgens langs, en legt na mijn vragen uit dat het draadje een titanium draadje is dat daar dus blijft zitten. Ook geeft hij me alle recepten en voorschrift voor fysiotherapie mee, zodat ik weg kan op het moment dat ik dat zou willen. Ook zal hij ervoor zorgen dat ik een volledig verslag krijg, met zijn persoonlijke opmerking over dat draadje erbij. Ligt aan de manier van uitprinten, begrijp ik. Hieronder een link naar het verslag (zonder deze opmerking).
De wond is gehecht met haakjes (zie foto, van zaterdag) die in Nederland met een speciaal bijgeleverd tangetje verwijderd moeten worden.
